Guangzhou dag 4
29 september 2015 - Kanton, China
Vandaag eens een keertje lekker uitgeslapen. Ik kwam om half 11 pas een keertje mijn nest uit. Voelde dan ook best goed om even beetje bij te komen van alle indrukken etc. Conia ging vanochtend vroeg naar het ziekenhuis met haar moeder voor een soort bodyscan. Voor wat ik er van begreep is het een beetje hetzelfde als een ¨pre-scan¨ in Nederland, maar dan dus in China.
Om 12 uur hadden we bij het huis van mijn schoonouders afgesproken want we hadden weer eens een lunch. Dit keer samen met de vrienden van haar moeder. We waren een beetje aan de late kant, dus toen we aankwamen zat iedereen al. Een gezellig gezelschap van, inclusief ons, 11 mensen.
Vlak voordat we gingen eten kregen we van alle vrienden van mijn schoonmoeder een kleine envelop. In die envelop zit dan geld. Dat is een soort ritueel rond mid-autumn day. Van de familie van Conia hadden we ook geld gekregen en gegeven. Hoewel ik dus niemand kende, kregen we uiteindelijk iets meer als 100 euro (!). Best bizar eigenlijk, maar wel supertof van die mensen. Uiteraard hadden we ook de lunch gekregen dus al met al een goede deal :)
Na de lunch zijn we een nieuwe telefoon voor mijn schoonmoeder gaan kopen. Van mobieltjes heb ik wel een beetje verstand, maar succes om dat te doen in het Chinees. Met vertaalhulp van Conia hebben we uiteindelijk een nieuwe telefoon uit kunnen kiezen. Voor 3 euro per maand aan abonnement. Ik heb ook nog even een paar gratis dingetjes kunnen regelen. Zo heb ik een soort glazen drinkfles en een zakmes erbij geregeld. Ik hoopte eigenlijk dat die zakmes een soort mobiele accu was, maar was een zakmes. Die glazen fles is iets wat de meeste mensen hier bij zich hebben, alleen dan vaak van plastic. Hier doen ze dan water in met bijvoorbeeld schijfjes citroen of kruiden. Toch mooi meegenomen :) Die grapjes om dingen erbij te regelen heb ik van mijn ouders geleerd. Volgens Conia ben ik, op mijn uiterlijk na, een echte Chinees met dit soort fratsen. Ik neem het maar aan als een compliment :)
Hierna hebben we toen een Durian gekocht. Voor de mensen die niet weten wat het is, de bijnaam is ¨Stinkfruit¨. Daar is geen woord van gelogen. Als de vrucht intact is, ruikt het al vies, snij je hem open, dan is het helemaal smerig. Het ruikt een beetje naar oud zweet. Hoewel het dus flink stinkt, is het vruchtvlees een delicatesse.
Met de durian in mijn hand zijn we vervolgens op jacht gegaan naar een cadeautje voor mijn nichtjes. De durian was ingepakt in een krant en een plastic tas. Toch voelde je de stekels nog een beetje steken. De buitenkant heeft wat weg van een kastanje, maar dan met grotere stekels. Minder spits, maar wel scherp. Met die durian in de hand zijn we vervolgens doodleuk door een paar winkeltjes gelopen. Die zullen wel hebben kunnen ruiken wat ik in mijn tas had zitten. Het had even wat voeten in de aarde, maar uiteindelijk zijn we toch geslaagd voor een leuk cadeautje. Wat het is laat ik even in het midden, want het moet wel een verrassing blijven :)
Bij de ouders van Conia hebben we vervolgens de durian geslacht. De smaak is lastig te beschrijven. Ik had het in Nederland al een keer op maar die was toen ingevroren. Nu was het vers. De smaak bleek echter hetzelfde. Het smaakt aardig, maar ik vind het niet speciaal. Mijn schoonouders vinden het echter heerlijk en voordat ik er erg in had, was de hele vrucht al opgegeten. En dat was toch wel een vrucht van ongeveer 3-4 kilo. Ook leuk om voor te stellen; de woonkamer van mijn schoonouders is ongeveer 3 bij 5 meter. Conia heeft een hekel aan de geur van durian, dus die had het zwaar in de woonkamer.
Na de durian zijn we vervolgens naar de stad gegaan voor het avondeten. Het werd dit keer Koreaanse BBQ. Het gezelschap van dit keer bestond uit een klasgenoot en een oud kamergenoot van Conia van haar school in NL. Beide mensen hadden dus ook dezelfde opleiding in Nederland gevolgd. Beide zijn daarna weer terug naar China gegaan. 1 van de 2 heeft een Nederlandse vriend die ze incidenteel ziet. Het kan dus zo gebeuren dat ze haar vriend een half jaar niet ziet. Ik zou er niet aan moeten denken, maar voor haar werkt het blijkbaar.
Na het avondeten zijn we nog even door de stad gelopen en hebben bij de McDonalds nog even een ijsje gehaald. Met de metro zijn we daarna naar huis gegaan. Dat had echter nog even een verrassing voor ons, want Conia redde de metro net wél, en ik niet. De metro hier in China heeft dubbele deuren. De deuren van de metro zelf, en de deuren van het station. Ze begonnen al te sluiten toen Conia nog naar binnen sprong, maar ik redde het niet. Snel even gebaren dat we weer op elkaar zouden wachten en toen kwam het alsnog goed. Was toch even beetje spannend.
Nu lig ik weer moe maar voldaan in bed. Morgen een wat rustigere dag als alles volgens plan verloopt. Ben benieuwd...
Om 12 uur hadden we bij het huis van mijn schoonouders afgesproken want we hadden weer eens een lunch. Dit keer samen met de vrienden van haar moeder. We waren een beetje aan de late kant, dus toen we aankwamen zat iedereen al. Een gezellig gezelschap van, inclusief ons, 11 mensen.
Vlak voordat we gingen eten kregen we van alle vrienden van mijn schoonmoeder een kleine envelop. In die envelop zit dan geld. Dat is een soort ritueel rond mid-autumn day. Van de familie van Conia hadden we ook geld gekregen en gegeven. Hoewel ik dus niemand kende, kregen we uiteindelijk iets meer als 100 euro (!). Best bizar eigenlijk, maar wel supertof van die mensen. Uiteraard hadden we ook de lunch gekregen dus al met al een goede deal :)
Na de lunch zijn we een nieuwe telefoon voor mijn schoonmoeder gaan kopen. Van mobieltjes heb ik wel een beetje verstand, maar succes om dat te doen in het Chinees. Met vertaalhulp van Conia hebben we uiteindelijk een nieuwe telefoon uit kunnen kiezen. Voor 3 euro per maand aan abonnement. Ik heb ook nog even een paar gratis dingetjes kunnen regelen. Zo heb ik een soort glazen drinkfles en een zakmes erbij geregeld. Ik hoopte eigenlijk dat die zakmes een soort mobiele accu was, maar was een zakmes. Die glazen fles is iets wat de meeste mensen hier bij zich hebben, alleen dan vaak van plastic. Hier doen ze dan water in met bijvoorbeeld schijfjes citroen of kruiden. Toch mooi meegenomen :) Die grapjes om dingen erbij te regelen heb ik van mijn ouders geleerd. Volgens Conia ben ik, op mijn uiterlijk na, een echte Chinees met dit soort fratsen. Ik neem het maar aan als een compliment :)
Hierna hebben we toen een Durian gekocht. Voor de mensen die niet weten wat het is, de bijnaam is ¨Stinkfruit¨. Daar is geen woord van gelogen. Als de vrucht intact is, ruikt het al vies, snij je hem open, dan is het helemaal smerig. Het ruikt een beetje naar oud zweet. Hoewel het dus flink stinkt, is het vruchtvlees een delicatesse.
Met de durian in mijn hand zijn we vervolgens op jacht gegaan naar een cadeautje voor mijn nichtjes. De durian was ingepakt in een krant en een plastic tas. Toch voelde je de stekels nog een beetje steken. De buitenkant heeft wat weg van een kastanje, maar dan met grotere stekels. Minder spits, maar wel scherp. Met die durian in de hand zijn we vervolgens doodleuk door een paar winkeltjes gelopen. Die zullen wel hebben kunnen ruiken wat ik in mijn tas had zitten. Het had even wat voeten in de aarde, maar uiteindelijk zijn we toch geslaagd voor een leuk cadeautje. Wat het is laat ik even in het midden, want het moet wel een verrassing blijven :)
Bij de ouders van Conia hebben we vervolgens de durian geslacht. De smaak is lastig te beschrijven. Ik had het in Nederland al een keer op maar die was toen ingevroren. Nu was het vers. De smaak bleek echter hetzelfde. Het smaakt aardig, maar ik vind het niet speciaal. Mijn schoonouders vinden het echter heerlijk en voordat ik er erg in had, was de hele vrucht al opgegeten. En dat was toch wel een vrucht van ongeveer 3-4 kilo. Ook leuk om voor te stellen; de woonkamer van mijn schoonouders is ongeveer 3 bij 5 meter. Conia heeft een hekel aan de geur van durian, dus die had het zwaar in de woonkamer.
Na de durian zijn we vervolgens naar de stad gegaan voor het avondeten. Het werd dit keer Koreaanse BBQ. Het gezelschap van dit keer bestond uit een klasgenoot en een oud kamergenoot van Conia van haar school in NL. Beide mensen hadden dus ook dezelfde opleiding in Nederland gevolgd. Beide zijn daarna weer terug naar China gegaan. 1 van de 2 heeft een Nederlandse vriend die ze incidenteel ziet. Het kan dus zo gebeuren dat ze haar vriend een half jaar niet ziet. Ik zou er niet aan moeten denken, maar voor haar werkt het blijkbaar.
Na het avondeten zijn we nog even door de stad gelopen en hebben bij de McDonalds nog even een ijsje gehaald. Met de metro zijn we daarna naar huis gegaan. Dat had echter nog even een verrassing voor ons, want Conia redde de metro net wél, en ik niet. De metro hier in China heeft dubbele deuren. De deuren van de metro zelf, en de deuren van het station. Ze begonnen al te sluiten toen Conia nog naar binnen sprong, maar ik redde het niet. Snel even gebaren dat we weer op elkaar zouden wachten en toen kwam het alsnog goed. Was toch even beetje spannend.
Nu lig ik weer moe maar voldaan in bed. Morgen een wat rustigere dag als alles volgens plan verloopt. Ben benieuwd...